 |
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Сьпеў тарантэлі,
Уздохі бубна...
I ўсё Ў гатэлі
Так дружалюбна.
I шум няспынны
Жыцьця і мора
Глушыў хвіліны
Людзкога гора.
А дзесьці ў скалах,
Дзе змрок лілёвы,
Душа шукала
Красу і словы.
Ці-ж вобраз высах?
Сатлелі скарбы?
На кіпарысах
Гусьцелі хварбы.
Суцішнасьць рухаў
I звон цыкадаў.
Я казку слухаў,
Я ў казку падаў.
I – лятуценьні...
Пляту я ценi
Цяжкога лёсу
У сонца косы.
Ды апаўночы
Заплюшчу вочы.
А на сьвітаньні
Паэма ўстане.
Я ўцешны, рады:
Ізноў цыкады...
I ўжо ня казка,
А песьня-ласка!
I матылёчак
Пырхне над кветкай.
У мой пакойчык
Зірне суседка.
Свой спрыт пакажа:
- Прыбегла з пляжа.
А вы ў пасьцелі!
Што? Лятуцелі?
Яна ў бікіні,
А я ў піжаме.
Мне жартам кіне:
- Мяжа між намі.
Я маю дваццаць,
Вы - двойчы з гакам...
Пачне сьмяяцца
Пытальным знакам.
I побач ляжа,
Нібы на пляжы.
Абдымкам зьвяжа
I гэтак скажа:
- Ах, мама-тата!
Усё куртата:
Ў маім убраньні,
Жыцьці, каханьні.
А вы на сьвеце
Пазналі дзівы.
Мяне вазьмеце
Ў той сьвет праўдзівы.
I сьмех рассыпле...
Такой дзяўчыне
Паэт адчыне
Свой талент сьціплы.
Яна, як бэбі;
Дзьве зоркі ў небе,
Зара палае,
I мора грае.
Я тое раньне
Схаплю рукамі.
Вузейшай стане
Мяжа між намі.
Мы возьмем мячык
На пляж. Над морам
Гадоў дзіцячых
Гульню паўторым.
I скажуць людзі:
Блазноцтва гэта.
А з намі будзе
Пачатак лета.
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
|
2009–2020. Беларусь, Менск.
|
|
|
